Englandsför

Jæja, þá er förin brátt á enda.

Við lentum á Manchester flugvelli seint síðasta mánudag. Þangað vorum við sótt af John og Jasmine, sem eru gamlir vinir mínir.

Ferðin heim til þeirra gekk frekar brösulega, þar sem Jasmine gengur illa að keyra í myrkri. Svo að ferð sem venjulega ætti ekki að taka lengur en 15 min, tók gott sem tvær klukkustundir, þar sem hún villtist hrapalega og keyrði óvart til Norður Wales.

En okkur tókst þó að komast á leiðarenda, þótt síðar væri. Þegar þangað var komið tók á móti okkur tík, sem enn er á hvolpaaldri og minnti helst meira á skopparakringlu frekar en eitthvað annað. Hún var fljót að taka ást á mér og Carsten og vék helst ekki í burtu þegar við vorum nálægt. 

Þessar þrjár nætur sem við eyddum þar, sváfum við á svefnsófa sem var örugglega sá óþægilegasti sem ég hef á ævi minni legið í. Dýnan var eins þykk og þunnt teppi, þannig járnstangir og illa lagaðir gormar stungust upp í alla útlimi. Ég er ennþá með marbletti út um allan líkamann eftir það ævintýri. Ekki hjálpaði heldur að það hefur verið frekar heitt og þurrt í Bretlandi undanfarna daga, og við svefnsófann var stór gluggi, og skein beint í gegnum hann þegar sólin reis á morgnana. Hita brælan var svo þvílík, að ef eitthvað gleymdist í gluggakistunni, s.s. sími eða eitthvað álíka, þá bráðnaði það.

Jasmine og Simon, bróðir hennar, voru á leið til London sama dag og við vorum að fara. Þau fengu far með Tom, vini sínum. Því miður (og sem betur fer) var ekki pláss fyrir okkur í bílnum, þar sem þetta var sendiferða bíll og aðeins þrjú sæti allt í allt. En við fengum þó far á lestarstöðina, og sátum þá aftur í. Og það verður bara að segjast, að þetta var jafn óþægilegt og að sitja á kirkjubekk, þar sem maðurinn keyrði eins og óður væri, og þá á röngum vegarhelming.

Við komumst þó á lestarstöðina án nokkurra meiðsla. Þaðan fórum við til Manchester Piccadilly, til að ná hraðlestinni til London. Áætlunin var að eyða deginum í London, fara í smá verslunarleiðangur og hitta Alvin vin minn. Við renndum í hlað á Euston lestarstöðinni, á mínutunni 12:07, og fórum með farangurinn í geymslu, og biðum eftir Alvin. Hann hjálpaði okkur með dagpassa í lestirnar, og sýndi okkur alla helstu staðina, og fór svo með okkur á dýrasta steik húsið í Oxford Street. Eftir að hann var farinn, fórum við svo í þennan verslunarleiðangur. Dagurinn var allur planaður, það átti að versla, svo átti að skoða sig um og sjá alla helstu staðina. Martin og Helen áttu von á okkur á Pulborough lestarstöðinni uppúr 20:00. Allt í allt held ég að við höfum enst í London í svona tvær og hálfa klukkustund. Hitinn var svo þvílíkur, og mannfjöldinn alveg hræðilegur, að við ákváðum að koma okkur í burtu sem fyrst. Áttum í mestu erfiðleikunum að finna hvaða lest við ættum að taka, þar sem enginn virtist geta gefið okkur leiðbeiningar. En við komumst þó á endanum til Victoria frá Euston, og til Pulborough frá Victoria. Vorum svo komin til Petworth um kl 16:00. 

Við höfðum reynt að ná í Martin frá því um tvö leytið, en hann hringdi ekki aftur fyrr en við vorum komin langleiðina til Pulborough, svo að Helen fékk hálfgert taugaáfall þegar það rann upp fyrir henni að hún hefði ekki nægan tíma til að klára allt sem hún ætlaði sér.

Þrátt fyrir það var vel tekið á móti okkur. Við vorum fyrst að koma af um tuttugu manns, restin kom ekki fyrr en daginn eftir. Þaðan af tók við 3 daga grillveisla sem var vægast sagt alger snilld. Áfengismagnið sem var innbyrt á þessum dögum var hreint ótrúlegt, enda þær birgðir sem allir héldu að myndu endast út helgina kláruðust fyrsta kvöldið. Eftir það var farið tvær eða þrjár ferðir aftur inní bæinn til að birgja upp aftur.

Núna erum við Carsten þau einu sem eru eftir, allir farnir heim á leið, en við förum ekki fyrr en á morgun. Sá síðarnefndi liggur ennþá sofandi inní tjaldi, í sem ég held að sé versta þynnka sem hann hefur upplifað.

En í stuttu máli sagt tókst þessi grillveisla mun betur en vonast var til, og allir skemmtu sér konunglega.

Ég hlakka þó til að komast heim annaðkvöld, þar sem ég hef ekki fengið almennilegan nætursvefn frá því að við komum.