Þeir grípa þá á meðan þeir eru ungir..

Það barst bréf hingað á heimilið fyrir stuttu, stílað á mig og sambýlismann minn sem og tíu vikna gamlan son okkar.

Bréfið er svohljóðandi:

Kæri námufélagi.

Innilega til hamingju með barnið!

Í tilefni af fæðingu barns þíns vill Landsbankinn stofna Framtíðargrunn fyrir barnið þitt og leggja inn á hann gjöf að andvirði 5.000 krónur. Um er að ræða verðtryggðan innlánsreikning sem er bundinn til 18 ára aldurs og ber ávallt góða vexti.

Gjöfin verður færð inn á reikninginn þann 27. júlí næstkomandi en eftir þann tíma færð þú stofnskírteini sent heim, þar sem fram koma upplýsingar um reikningsnúmer. Eigi barnið Framtíðargrunn fyrir verða 5.000 krónur lagðar inn á þann reikning og verður þér send tilkynning þess efnis.

Þegar Framtíðargrunnur er stofnaður er barnið sjálfkrafa skráð í barnaþjónustu Landsbankans, sem heitir Sprotarnir. Sproti er kátur, snjall og ráðagóður vinur allra barna. Þú getur lesið þér frekar til um Sprota, og félaga hans og Framtíðargrunninn á www.landsbankinn.is.

Viljir þú afþakka þessa gjöf biðjum við þig vinsamlegast um að senda upplýsingar um nafn og kennitölu barnsins á netfangið sprotarnir@landsbankinn.is fyrir 26.júlí næstkomandi.

Gangi ykkur allt í haginn.

Með bestu kveðju.

Landsbankinn.

 

Þrátt fyrir að hafa verið í viðskiptum við Landsbankann í ca. áratug, þykir mér fremur hvimleitt að þjónustu sé þröngvað uppá mig. Skítt með þessar 5.000 krónur, ég kæri mig ekkert um svona mútupeninga. Ég kæri mig ekkert um það, að það sé þröngvað svona þjónustu uppá ómálga barn, án þess að það sé svo mikið sem spurt foreldra þess.

Ég skráði sex ára son minn í Barnaþjónustu Landsbankans þegar hann var fjögra ára gamall. Þegar það var gert varð ég að gjöra svo vel að framvísa skilríkjum, og skrifa undir pappíra þess eðlis að ég væri örugglega sú sem ég sagðist vera, og að hann væri alveg örugglega sonur minn, svo að enginn misskilningur væri nú á ferðinni. En það virðist ekki þurfa þegar ómálga börn eru annars vegar, að reikningurinn sé hreinlega bara stofnaður sí svona, foreldrum að forspurðum, og mútupeningum komið þar fyrir til þess að gera þennan díl aðeins mýkri. 

Hvernig væri það annars, ef að eitthvert símafyrirtækið myndi nú hringja í mann, og segja manni að það væri búið að skrá mann í áskrif hjá sér, og þeir myndu senda til manns símakortið von bráðar? Svo maður hlýtur að spyrja sig, hvort svona viðskiptahættir séu almennt löglegir? Er það hreinlega bara í lagi, að banki stofni reikning fyrir einhvern, bara sísvona, og ætlast svo til þess að viðkomandi "afþakki" það ef hann kærir sig ekki um það? Væri ekki nær, fjandinn hafi það, að bjóða mér og sambýlismanni mínum þessa þjónustu, í stað þess að neyða okkur í hana?

Ykkur að segja, sem kynnuð að spyrja þá ætla ég að afþakka þetta "tilboð", auk þess sem ég hef sent afrit af bréfinu til Neytendasamtakanna. 

Þess má einnig geta, að ég er alvarlega að íhuga að færa mín viðskipti eitthvert annað eftir þetta.

 


Held hún hafi misskilið eitthvað...

... nema að hún sé af íslenskum ættum, og hafi fengið fréttir héðan úr Norður-Atlantshafi af öllum vinalegu ísbjörnunum sem hafa rekið hér á land, sem allir vilja ólmir knúsast í.


mbl.is Björn beit fingur af konu
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Það var nú ágætt hjá þeim

Það verður að segjast að mér hreinlega blöskri við þeirri meðferð sem þessi kona fékk..

Sjálf barðist ég í mörg ár við kerfið vegna veikinda sem ég hef glímt við, sem ég ætla ekki að stíla niður hér. En svörin sem ég fékk frá kerfinu trekk í trekk, voru að ég væri einfaldlega of ung til þess að vera öryrki.

Ég get ekki talið upp alla þá lækna sem ég fór til, sem voru með of stóra samvisku til þess að senda "eins unga manneskju" eins og mig til öryrkjamats. Þeir hreinlega bara gætu ekki lifað með sjálfum sér eftir það. Hinsvegar fannst þeim allt í lagi, og samviskan plagaði þá ekki neitt við því, að ég sæti einfaldlega bara heima hjá mér og boraði í nefið og kvaldist í stað þess að fá einhversskonar meðferðarúrræði til þess að gera tilveruna mína bærilegri. 

Ár eftir ár eftir ár, var skorið niður hjá öryrkjum, þeim settur fóturinn fyrir dyrnar hvað varðar allsskyns mannleg réttindi, að mér finnst.

Bæturnar skerðast undir hinum og þessum kringumstæðum, þ.á.m. tekjur maka, eða barna yfir 18 á heimilinu. Ég veit ekki til þess að nokkur manneskja myndi sætta sig við það að fara út á vinnumarkaðinn t.d. og vinna fulla vinnu, en komast svo að því að launin þeirra hafa lækkað um marga þúsundkalla, bara vegna þess að makinn þeirra væri með tekjur.

En þetta vilja margir réttlæta, vegna þess að öryrkjar hafa það svo auðvelt. Þeir þurfa ekki að vinna eða lyfta fingri til þess að lifa af, að þetta sér hreinlega bara allt saman gert fyrir þá. En slík hugsun er bara röng, í alla staði. Og hver sá sem kærir sig um að vita þá staðreynd, getur auðveldlega séð það. En það er auðvitað svakalega auðvelt að snúa sér í hina áttina og halda svo sé ekki. Þess má því geta, að barátta mín við kerfið var á endanum til einskis. Því með þann sjúkdóm sem ég þarf að berjast við á hverjum degi, þá lítur enginn læknir á mig fyrr en ég er komin yfir fimmtugt og sé nær dauða en lífi.

Þess vegna vona ég svo sannarlega ekki að íslensk yfirvöld taki sér kanadísk yfirvöld til fyrirmyndar.  Það virðist nefnilega vera algengt sjónarmið að öryrkjar jafnt sem aldraðir eigi helst bara að sitja á höndum sér heima við, og láta helst ekkert sjá sig á almannafæri. Annars væru þeir bara fyrir og öllum til ama.

Þeir mega helst ekkert gera sér dagamun af neinu tagi, svo sem að fara út með vinum sínum (já, það er satt, öryrkjar og aldraðir eiga vini líka!), eða skella sér á baðströndina, þótt það sé af læknisráði.  Já, Guð forði þeim frá því, að þeir skyldu nú reyna að eiga sér eðlilegt líf þrátt fyrir vandræði sín og veikindi. Það er hreinlega bara guðlast, dauðasynd.

Ég vona því svo sannarlega, að þessi kona fái þessari niðurstöðu hnekkt, a.m.k. þar til henni er fært að fara út á vinnumarkaðinn aftur.


mbl.is Missti bætur vegna mynda
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

"LEAVE DABBI ALONE!"

 

Eftir að hafa lesið sum bloggin, og svörin við þeim var þetta í raun það eina sem kom til hugar.

Mér er ekki vel við Davíð Oddsson, hefur aldrei verið. Aldrei verið stuðningsmaður hans hvorki á sviði pólitíkar, né við stöðu hans sem seðlabankastjóra.

 

En ég er samt ekki stuðningsmaður þeirra sem ganga á milli húsa þess fólks sem hefur verið hvað mest í fjölmiðlum í sambandi við bankahrunið, vegna orsaka og afleiðinga, og gangi hamförum um eigur þeirra.

Því í mínum huga, eru þeir sem hafa unnið skemmdir á húsum, bílum eða öðrum eigum þessarra manna, ekkert nema glæpamenn. Sama hversu slæmt ástandið er í dag, og að fórnarlömb, þessara skipulagðra eignaskemmda, höfðu með það að gera, þá er ekkert sem réttlætir þessar aðgerðir. 

Alls ekki neitt.


mbl.is Egg og níð á hús Davíðs
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Ehm..

Ekki til að gera lítið úr merkum manni eða neitt..

En.. er hann ekki "alvarlega veikur" sama hvar hann er? ;]


mbl.is Hawking alvarlega veikur
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Réttur til einkalífs

Mér finnst það alveg hreint til skammar, að fólk í Bandaríkjunum skuli ekki hafa neinn rétt til einkalífs ef það þykir orðið frægt hvort sem það er vegna kvikmyndaleiks eða söngferils.

Það er daglegt líf fyrir þessa einstaklinga, að aragrúi ljósmyndara sitji um heimili þeirra og elta þau jafnan á röndum ef þau voga sér útúr húsi, bara fyrir það eitt að ná af þeim ljósmyndum.

Sjálf get ég ekki sagt að ég hafi nokkurntímann verið hrifin af Britney Spears en ég get þó ekki annað en vorkennt henni smá vegna þeirrar umfjöllunar sem um hana hefur verið í fjölmiðlum undanfarin misseri. Ég finn til með henni, í alvöru. 

En það er ekki bara hún. Það eru bara hreint allt "fræga fólkið" sem þarf að glíma við þetta. Ég hef bara aldrei fattað þennan glamúr, afhverju manneskja sem leikur í kvikmyndum sé eitthvað merkilegra en hver önnur manneskja? Hvað með Jón Jónsson útí bæ? Það er bara eins og ekkert megi gerast. Fræg manneskja má ekki sjást úti á götu að klóra sér á efri vörinni, þá er það orðið að einhverri forsíðufrétt að viðkomandi sé argasti dóni í miðjum klíðum við að bora í nefið á almannafæri.

Svo næsta frétt er af einhverri annarri manneskju sem er úthrópaður og niðraður fyrir líkamsburði, ef hann sést fáklæddur. En það þykir engin skömm af því að viðkomandi ljósmynd var tekin af þessum einstakling á heimili hans/hennar, og er því hreint og klárt brot á einkalífinu.

Það er bara alveg sama hvað það er, hversu eðlilegar skýringar flestir hlutirnir eiga sér. Það er allt gagnrýnt. 

En þetta er ekki bara þarna útí Bandaríkjunum. Þetta er líka hérna heima. En munurinn er kannski sá hérna heima fyrir, að þessi æsifréttamennska er hefur færst meira yfir hið daglega mynstur í íslensku þjóðfélagi. Besta dæmið um það eru kannski bara atburðir síðustu daga og vikna.  Ég leyfi mér að fullyrða, að ef fjölmiðlar hérna heima fyrir hefðu farið aðeins hægara í sakirnar, og ekki gert úlfalda úr mýflugu væru hlutirnir alls ekki eins slæmir hérna á Íslandi eins og þeir eru. Margt sem hefði mátt koma í veg fyrir.


mbl.is Spears mæðgur ósáttar á ný
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Englandsför

Jæja, þá er förin brátt á enda.

Við lentum á Manchester flugvelli seint síðasta mánudag. Þangað vorum við sótt af John og Jasmine, sem eru gamlir vinir mínir.

Ferðin heim til þeirra gekk frekar brösulega, þar sem Jasmine gengur illa að keyra í myrkri. Svo að ferð sem venjulega ætti ekki að taka lengur en 15 min, tók gott sem tvær klukkustundir, þar sem hún villtist hrapalega og keyrði óvart til Norður Wales.

En okkur tókst þó að komast á leiðarenda, þótt síðar væri. Þegar þangað var komið tók á móti okkur tík, sem enn er á hvolpaaldri og minnti helst meira á skopparakringlu frekar en eitthvað annað. Hún var fljót að taka ást á mér og Carsten og vék helst ekki í burtu þegar við vorum nálægt. 

Þessar þrjár nætur sem við eyddum þar, sváfum við á svefnsófa sem var örugglega sá óþægilegasti sem ég hef á ævi minni legið í. Dýnan var eins þykk og þunnt teppi, þannig járnstangir og illa lagaðir gormar stungust upp í alla útlimi. Ég er ennþá með marbletti út um allan líkamann eftir það ævintýri. Ekki hjálpaði heldur að það hefur verið frekar heitt og þurrt í Bretlandi undanfarna daga, og við svefnsófann var stór gluggi, og skein beint í gegnum hann þegar sólin reis á morgnana. Hita brælan var svo þvílík, að ef eitthvað gleymdist í gluggakistunni, s.s. sími eða eitthvað álíka, þá bráðnaði það.

Jasmine og Simon, bróðir hennar, voru á leið til London sama dag og við vorum að fara. Þau fengu far með Tom, vini sínum. Því miður (og sem betur fer) var ekki pláss fyrir okkur í bílnum, þar sem þetta var sendiferða bíll og aðeins þrjú sæti allt í allt. En við fengum þó far á lestarstöðina, og sátum þá aftur í. Og það verður bara að segjast, að þetta var jafn óþægilegt og að sitja á kirkjubekk, þar sem maðurinn keyrði eins og óður væri, og þá á röngum vegarhelming.

Við komumst þó á lestarstöðina án nokkurra meiðsla. Þaðan fórum við til Manchester Piccadilly, til að ná hraðlestinni til London. Áætlunin var að eyða deginum í London, fara í smá verslunarleiðangur og hitta Alvin vin minn. Við renndum í hlað á Euston lestarstöðinni, á mínutunni 12:07, og fórum með farangurinn í geymslu, og biðum eftir Alvin. Hann hjálpaði okkur með dagpassa í lestirnar, og sýndi okkur alla helstu staðina, og fór svo með okkur á dýrasta steik húsið í Oxford Street. Eftir að hann var farinn, fórum við svo í þennan verslunarleiðangur. Dagurinn var allur planaður, það átti að versla, svo átti að skoða sig um og sjá alla helstu staðina. Martin og Helen áttu von á okkur á Pulborough lestarstöðinni uppúr 20:00. Allt í allt held ég að við höfum enst í London í svona tvær og hálfa klukkustund. Hitinn var svo þvílíkur, og mannfjöldinn alveg hræðilegur, að við ákváðum að koma okkur í burtu sem fyrst. Áttum í mestu erfiðleikunum að finna hvaða lest við ættum að taka, þar sem enginn virtist geta gefið okkur leiðbeiningar. En við komumst þó á endanum til Victoria frá Euston, og til Pulborough frá Victoria. Vorum svo komin til Petworth um kl 16:00. 

Við höfðum reynt að ná í Martin frá því um tvö leytið, en hann hringdi ekki aftur fyrr en við vorum komin langleiðina til Pulborough, svo að Helen fékk hálfgert taugaáfall þegar það rann upp fyrir henni að hún hefði ekki nægan tíma til að klára allt sem hún ætlaði sér.

Þrátt fyrir það var vel tekið á móti okkur. Við vorum fyrst að koma af um tuttugu manns, restin kom ekki fyrr en daginn eftir. Þaðan af tók við 3 daga grillveisla sem var vægast sagt alger snilld. Áfengismagnið sem var innbyrt á þessum dögum var hreint ótrúlegt, enda þær birgðir sem allir héldu að myndu endast út helgina kláruðust fyrsta kvöldið. Eftir það var farið tvær eða þrjár ferðir aftur inní bæinn til að birgja upp aftur.

Núna erum við Carsten þau einu sem eru eftir, allir farnir heim á leið, en við förum ekki fyrr en á morgun. Sá síðarnefndi liggur ennþá sofandi inní tjaldi, í sem ég held að sé versta þynnka sem hann hefur upplifað.

En í stuttu máli sagt tókst þessi grillveisla mun betur en vonast var til, og allir skemmtu sér konunglega.

Ég hlakka þó til að komast heim annaðkvöld, þar sem ég hef ekki fengið almennilegan nætursvefn frá því að við komum.

 


Gangur lífsins

Þetta er jú gangur lífsins, það er annaðhvort að éta eða vera étinn. En í sannleika sagt, það fyrsta sem mér datt í hug þegar ég las þetta voru umræður sem hafa verið heitar í samfélaginu, ef ekki heiminum öllum undanfarna mánuði og jafnvel ár.

Margir urðu gjörsamlega snarbrjálaðir útí hvalveiðar Íslendinga, og hvernig var farið með aumingja kúrubangsann sem margir vilja segja í bráðri útrýmingarhættu.

Ætli við fáum einhver viðbrögð utan frá, eða frá húsmæðrum landsins sem segja blygðunarkennd sína særða, um að það hefði nú átt að bjarga aumingja hrefnunni frá dauða sínum?

Ekki til að hljóma neitt sérlega bitur ( sem ég er þó, og viðurkenni fúslega ), þá eru margir sem myndu hugsa þannig. 

 

En burtséð frá því, þá eru háhyrningar alveg hreint mögnuð dýr, bæði stórglæsileg og gáfuð. Mæli með að allir renni í gegnum þetta.

En þetta er hlekkur inná Wikipedia, sem inniheldur allar helstu upplýsingar um háhyrninga.

 


mbl.is Hrefna barðist fyrir lífi sínu við hóp háhyrninga
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Innflytjendur.

Frá því að ég var barn, hef ég velt því fyrir mér hvers vegna litið væri hornauga á fólk sem væri öðruvísi.

Það má svosem segja að ég þjáist af litblindu, að því leytinu til að fyrir mér er fólk allt alveg eins sama hvaða litarhaft er á húðinni.

 

Fyrir fáeinum árum síðan, var ég á kaffihúsi sem ég stundaði mikið á þeim tíma. Var búin að sötra þar kaffi og eiga í góðum samræðum í góðra vina hóp í ágæta stund þegar ákveðið var að kominn væri tími á heimferð.

Ég geng því að afgreiðsluborðinu, og sé að þar er nýr starfsmaður á ferð sem ég kannaðist ekki mikið við. En það vildi líka svo skemmtilega til að peningakassinn var bilaður, og því ekki hægt að nota hann til reikninga, og því þurfti þessi starfsmaður að telja peninginn fyrir framan mig, og gefa mér þannig til baka. 

Hann var ekki íslenskumælandi þessi maður, og hann segir við mig að hann muni ekki móðgast þótt ég myndi telja peningana aftur til að vera viss um að hann væri ekki að svindla á mér.

Ég tek við peningunum, frekar hissa, og sting þeim í vasann, og fullvissa svo starfsmanninn um það að ég sé enga þörf á því að telja peningana, þar sem ég geti alveg treyst á stærðfræði kunnáttu hans án allrar tortryggni. 

Grey maðurinn horfir stórundrandi á mig og skilur ekki neitt í neinu, og segir mér svo að honum þætti þetta fallega sagt vegna þess hversu vanur hann væri að hann væri lítt tekinn gildur og honum illa treyst vegna þess litar sem prýddi húð hans.

Ég brosti bara til hans og sagði að hann myndu fá sömu meðferð og allir hinir, að ég skyldi treysta honum þangað til að hann sýndi fram á annað.

Ég tek það fram að þessi einstaklingur er eins svartur og hægt er að verða, og er ágætur vinur minn í dag.

 

Ég tek líka mikið eftir því hvert sem ég fer, hvort sem það eru einkarekin eða opinber fyrirtæki eða stofnanir, að það virðist bara ekki hægt að ráða annað fólk til ræstinga nema að það sé fætt og uppalið í einhverju Asíulandinu. Það virðist engu máli skipta hvaða menntun þetta fólk hefur, það eina sem því býðst er einhver skítavinna með skammarlegum mánaðarlaunum. 

Það vill t.d. enginn heldur ráða til sín pólverja eða litháa til vinnu, nema að það sé byggingarvinna eða sem dyraverðir á bar um helgar, og þá á skítalaunum líka. 

 

Það mætti halda að íslendingar skömmuðust sín fyrir innflytjendur, þótt raunin sé sú, að þetta er fólkið sem lætur sig hafa það að vinna þær vinnur sem íslendingar telja sig of góða fyrir. 

Það er ansi hávært líka, að fólk kvarti yfir því að þetta fólk læri aldrei íslensku. Og hversu hræðilegt það sé að fólk hrúgi sér saman í eina íbúð, og verði því hverfi til háborinnar skammar. 

 

Ég er bara andskotinn hafi það ekkert hissa á því. 

Aumingja fólkinu er troðið í einhverjar skítavinnar, fyrir skammarleg laun, og þeim er ekki einu sinni boðið uppá almennilegt íslenskunám. Einnig eru íslendingar svo fjandi óþolinmóðir að ef einhver innflytjandinn reynir að gera sig skiljanlegan, er bara hoppað beint yfir á enskuna. Íslenskukennsla í landinu kostar pening sem þetta fólk hefur kannski ekki á milli handanna, þegar það vinnur myrkranna á milli fyrir smotterí. Hvað þá þegar kemur að því að borga leigu? 

Held að það væri bara hægt að kenna þeim um, sem á og rekur íbúðina. Hversu oft hefur maður heyrt af því að í 50fm íbúð hafi verið troðið inn 8+ einstaklingum, og hver og einn borgar 50.000iskr í leigu? Og fyrir íbúð sem er svo kannski ekki einu sinni samþykkt og er engum manni bjóðandi. 

 

Ég held að fólk ætti bara að skammast sín, og sýna meira umburðarlyndi og tillitssemi, og hugsa aðeins útfyrir kassann. 

 


mbl.is Vöktu athygli á fordómum
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Neyðin kennir naktri konu..

Þeir deyja nú greinilega ekki úrræðalausir þarna í Nevadafylki.

Dettur nú samt helst í hug að þegar efnahagslífinu fer að halla meira undir fæti á alheimsvísu, eins og nú margir hafa spáð, þá eiga nú ekki margir eftir að hafa ráð á því að kaupa sér eina vændiskonu. Þótt að hún ætti gjafakort á næstu bensínstöð. Þá verður þetta "Tvær fyrir eina, 50 dollara gjafakort, og hálfslíters kók".

 

Kannski hefði Geiri á Goldfinger átt að taka uppá einhverju svona þegar allt var sem háværast í kringum hann. 2000kr- gjafakort í bónus, fyrir hvern kjöltudans keyptan. Þá held ég nú að margar hverjar rauðsokkurnar hefðu nú laumulega sent eiginmennina til að kaupa í matinn, og gert kostakaup.


mbl.is Bandarískt vændishús: Borga bensínið
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

« Fyrri síða | Næsta síða »

Innskráning

Ath. Vinsamlegast kveikið á Javascript til að hefja innskráningu.

Hafðu samband